Laat u net als de makelaars van De Landerije inspireren door Abby Wambach; tweevoudig Olympisch gouden medaillewinnaar, FIFA Wereldkampioen en bestsellerauteur van de New York Times.
Onze makelaars Gernant Temminck en Daphne Wijma bezochten onlangs het grootste marketing- en makelaarscongres in New York; Inman Real Estate Connect. Een week vol inspiratie en innovatie, waarmee wij onze dienstverlening nog verder gaan verbeteren. Leest u hieronder over één van de inspiratiesessies van keynote speaker Abby Wambach:
Abby Wambach herinnert zich nog hoe ze zich voelde na het winnen van een ESPY Icon Award in 2016 samen met collega-sportsterren Kobe Bryant (die recent bij een helikopterongeval kwam te overlijden) en Peyton Manning: boos.
Ze was dankbaar - wij vrouwen, we zijn er eindelijk! dacht ze - maar toen besefte ze dat ze met zijn drieën heel verschillende pensioneringen tegemoet liepen, vertelde ze de deelnemers aan de conferentie van Inman Connect New York in een sessie met de titel 'Je kracht ontketenen om het spel te veranderen'.
"Hun grootste zorg was waaraan ze de honderden miljoenen dollars zouden uitgeven die ze hadden verdiend. Mijn zorg was hoe ik mijn hypotheek de volgende maand zou betalen. Dit is een waargebeurd verhaal en dit geldt voor elke vrouwelijke atleet," zei Wambach. "Misschien niet Serena," voegde ze eraan toe. De menigte lachte.
Het was toen dat Wambach zichzelf beloofde dat opkomende voetbalsterren zoals Alex Morgan, Megan Rapinoe en Crystal Dunn niet dezelfde ervaring krijgen als ze met pensioen gaan. Ze besloot alles te doen om het speelveld voor vrouwen in het algemeen te verbeteren. "Want, als dit met mij gebeurt... gebeurt dit overal met vrouwen."
In 1996, toen Wambach 16 was, ging ze naar haar eerste nationale jeugdkamp voor het Olympisch Comité van de VS in Chula Vista, Californië, waar zij en de andere meisjes werden uitgenodigd om de kleedkamer van het senior vrouwenteam te bezichtigen. "Nu weet ik dat dit misschien gek klinkt, maar het was de beste dag van mijn leven," zei Wambach. "Ik was dat rare kind dat rechtstreeks naar het kastje van Mia Hamm ging, haar voetbalschoenen pakte en ze over mijn benen begon te wrijven om enige vorm van goedheid van ze te krijgen."
Ze merkte op dat het team een ??foto naast de deur richting het trainingsveld had opgehangen. Het was een foto van het Noorse nationale vrouwenelftal dat net de WK-finale (1995) van het Amerikaanse elftal had gewonnen. "Waarom zouden ze dat doen?" vroeg ze zich af. Veel later realiseerde ze zich wat alle atleten weten:
Falen is een kans!
“Waarom zijn we zo bang om te falen? Wat we moeten doen, is falen positief maken. Dat is een denkwijze," zei Wambach. "Het is iets dat je kunt doen. Oké... dus dit werkte niet, waarom werkte het niet? Wat kan ik doen om het te verbeteren? En hoe kan ik het anders benaderen?"
Twee jaar later herinnert Wambach zich dat ze een wedstrijd speelde met Michelle Akers, die ze diep bewonderde. De coach zei dat er nog vijf minuten over waren in de wedstrijd waarop Akers overstapte van het motiveren van andere spelers naar een geheel andere tactiek. "Michelle Akers rende meteen terug naar de doelman, bleef op een centimeter afstand van haar gezicht staan en zei: "Geef. Me. De. F*cking. Bal! "De doelman was doodsbang," zei Wambach. Op dat moment scoorde Akers doelpunt na doelpunt na doelpunt, en haar team won. "Ik had nog nooit iemand gezien die zo in haar kracht kwam", zei Wambach. "Ik wist niet eens dat je zoiets kon doen. Ik wist niet dat het toegestaan ??was om de bal op te eisen omdat jij wist wat je te bieden had."
Toen heb ik geleerd dat je jouw rol moet opeisen als jij weet dat je kunt leveren!
"Ik heb in mijn carrière nooit een doelpunt gescoord zonder de hulp van een teamgenoot," zei Wambach. "Een van de dingen die ons in het nationale elftal onderscheidde van de rest van de wereld was het gevoel van competitie," zei Wambach. “Wat ons zo succesvol maakte, is dat we nooit tegen elkaar concurreerden. We waren oprecht enthousiast voor elkaar, want als Alex Morgan doelpunten maakte, was dat voor mij een trigger om nog harder te werken.
Ik denk dat jaloezie, of het onvermogen om de overwinning van andere mensen te vieren, alleen maar persoonlijke onzekerheid is.
Ze herinnerde zich haar laatste wereldbekerwedstrijd in 2015 toen ze op de bank terecht kwam. Ze had op dat moment de keuze om een ??goede of slechte teamgenoot te zijn. "Achteraf gezien is de manier waarop ik op dat bankzitten heb gereageerd, iets waar ik echt trots op ben. Meer dan enig doelpunt dat ik ooit heb gescoord," zei Wambach. “Het is prima om teleurgesteld te zijn, maar het is niet oké om je kans te missen jouw team vanaf de bank te leiden."
Nadat ze met pensioen ging, nam ze een pauze van achttien maanden. Weer trainen was moeilijk zonder een team, dus traint ze nu voor de New York City Marathon 2020 met een paar voormalige teamgenoten. “Ga proactief op pad en probeer mensen te vinden, mensen om mee samen te leven, mensen die je verantwoordelijk houden, mensen die je kennen, mensen die weten waar je naartoe wilt in je leven." zei Wambach.
Ze schreef vorig jaar een boek met de naam 'Wolfpack', omdat ze geobsedeerd was door het omdraaien van sprookjes. "De onzin-sprookjes die kleine meisjes te horen krijgen over wat het betekent om een ??klein meisje te zijn", zei ze. We kennen allemaal het verhaal van Roodkapje wel. Ze gaat het bos in en als ze van het gebaande pad af gaat, zal een grote boze wolf haar opeten.
Als ik terug kon gaan, zou ik tegen mezelf zeggen: "Abby, je was nooit Roodkapje. Je was altijd de wolf."
